நண்பா!  போனவை போகட்டும் விட்டுத் தள்ளு புதியதாய் மலர்வதாய் எண்ணிக் கொள்ளு கால் தொடும் நுரைகளில் நிலைத்ததேது தளம்பல்கள் தழும்பல்ல முட்டித் தள்ளு மனமெங்கும் உருக்கும் கனம் கொண்டு அமுக்கும் கவலைகள் சிதைக்கும் கதை வந்து புதைக்கும் காரிருள் கருமையாய் ஒட்டிக் கொள்ளும் இடி வீழ்ந்து மனமெல்லாம் நொருக்கித் தள்ளும் விதியென்று எண்ணியே விடச் சொல்லுவார் சதியென்று சொல்லியும் தொடச் சொல்லுவார் நம்பகமானதை கனவென்னுவாய்...

தாழமுக்கம் தந்த மழை பருவக் காற்றால் வந்த மழை சூறாவளி தந்த மழை மண்வாசனை தந்த மழை இப்படிப் பல மழை கண்டு துளிர்த்தன பல மரங்கள் அதனிடம் அடித்துப் பறிக்க முளைத்தன சில களைகள் மழைவிட்ட பின்னர் அங்கே முளைவிட்ட களைகளை - தன் கையடங்கும் கத்தியுடன் கச்சிதமாய் பிடுங்கிடுவார் முனை வளைந்த வில்லுக் கத்திப் பிடியதனை அவர் பிடித்து மண்ணைத் துளாவிக் கொண்டே களை வேர் பிடித்து அறுத்தெறிவார் களை பிடுங்கி கந்தையா வந்து விட்டார் என்று சொன்னால்...

அந்த நாளுக்காக நாம் அனைவரும் காத்துக்கொண்டிருந்தோம் அது கறுப்பு சரித்திரத்தில் எழுதப்பட்ட வெள்ளை வரலாறு சுதந்திரக் காற்றை சுவாசிக்க வழங்கப்படும் ஒரே வாய்ப்பு மரணத்தின் வாயில் வரை வரையப்பட்ட அடிமை சாசனத்தில் விடுதலையை சுவாசிக்கக் கிடைத்த ஒரேயொரு சந்தர்ப்பம் பச்சை பச்சையாய் வார்க்கப்பட்ட வயல் வெளிகள் - அதன் இடைவெளிகளில் ஊடுருவும் சூரியக் கதிர்கள் காக்கையின் கூட்டில் முட்டையிடக் காத்திருக்கும் குயில் அந்நிய ஊடுருவலை அறிவிக்க விடாது...